Heksenspinsels

Ik word vaak nog heen en weer geslingerd tussen boosheid en dankbaarheid.
Er is zoveel om dankbaar voor te zijn, maar ik kan de boosheid of het verdriet niet negeren…
Ik ben soms boos op het lot, want ik heb een moeder die niet echt kan liefhebben… Mijn hele leven heb ik hierdoor weinig zelfvertrouwen gehad en liefde was altijd zeer voorwaardelijk. Ik stel dan ook zeer regelmatig mijn eigen moederschap in vraag… kan ik een goede moeder zijn terwijl ik een dergelijke opvoeding kreeg? Kan de cirkel van emotioneel misbruik verbroken worden of zal ik net zo worden als mijn moeder?

Ik heb mijn moeder uit mijn leven gebannen, een van mijn zussen is hierdoor weggebleven. Wat zullen de mensen hierover wel denken? Als je het niet hebt meegemaakt, kan je mijn emotionele onrust niet begrijpen. Je kan het proberen, maar zonder het echt meegemaakt te hebben, kan je het nooit volledig begrijpen. Je zal eens knikken, mij bemoedigend toespreken, maar heimelijk zal je mij veroordelen. Hoe kan iemand haar moeder afwijzen na alles wat ze voor je heeft gedaan? Wie doet zoiets?

Zij deed waarschijnlijk alles wat ze kon, maar was gedoemd om te falen.
Ze heeft vast wel offers gebracht, daar ben ik vrijwel zeker van. Zeker sinds ik ook moeder ben, weet ik dat. Maar veel mensen maken opofferingen en diezelfde mensen hebben daarom geen giftige relatie met hun kinderen.
Die mensen nemen hun liefde niet zo snel terug als ze die gegeven hebben.
Ze dreigen er niet mee hun kinderen aan hun lot over te laten, ze uiten hun woede niet tegen hun kinderen. Die mensen gaan om met belangrijke levensgebeurtenissen zonder daarbij hun kinderen te straffen voor hun geluk.
Zij zijn oprecht gelukkig als hun kinderen gelukkig zijn in plaats van jaloers en boos.

Misschien denk je wel dat ik misschien niet genoeg deed om mijn liefde en dankbaarheid te tonen? Misschien moest ik meer doen? Meer liefde tonen? Misschien kon ik eens met haar praten? Zie, dat gaat niet, dat heb ik meer dan eens geprobeerd! Ik heb boeken gelezen, ben in therapie gegaan, ik heb gesmeekt, gebedeld… Heb mezelf ziek gemaakt om haar mijn liefde te tonen, maar het was nooit genoeg. Ik was altijd verkeerd, ondankbaar en egoïstisch.

Maar naast de boosheid en de onmiskenbare pijn is er de immense dankbaarheid. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Eerst en vooral mijn schat van een geduldige en lieve echtgenoot. Hij is er echt voor me en toont me hoe liefde wèl kan zijn. Niet manipulatief, niet voorwaardelijk, niet dwingend. Misschien vindt hij me niet altijd leuk, maar hij houdt wel van mij en is er altijd voor mij. Wanneer hij hier ooit in tekortschiet, dan toont hij berouw en we leren uit onze fouten. Hij blijft en we vechten samen tot wat ons sterker maakt. Hij steunt mij terwijl ik wanhopig probeer de patronen van mijn opvoeding te veranderen.

En ik ben dankbaar voor mijn kinderen. Ik weet dat ik niet altijd de beste moeder ben, ik worstel soms met mezelf. Maar ik weet wel heel zeker dat ik niet mijn moeder ben. Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen en wanneer ik fouten maak, wanneer ik niet de moeder ben die ze verdienen, verontschuldig ik mij. Ik praat met mijn man en mijn vrienden en probeer om beter te doen. Ik toon mijn kinderen de liefde die ik niet heb gekend. Ik ben dankbaar dat ik mijn kinderen kan opvoeden zonder dat ze de pijn moeten voelen die ik meedraag.
Ze zullen sterker zijn dan ik.

Wanneer ik de kwaadheid opnieuw voel, dan is dat omdat ik mij op dat moment niet sterk genoeg voel. Niet sterk genoeg om de pijn achter mij te laten en mijn zegeningen te tellen. Het blijft een opgave om gewoon gelukkig te zijn, het goede in de dingen en de mensen te zien.

Maar ben ik niet sterk? Ik vond de kracht in mij om te breken met mijn moeder, om mijn leven in eigen handen te nemen en te focussen op mijn geluk en het geluk van mijn gezin. Soms verval ik terug in verdriet en boosheid, zoals nu, op een trieste regendag, maar meer en meer zie ik de schoonheid in mijn leven. Ik apprecieer het meer en meer. En daarom ben ik dankbaar.

1,235 totaal aantal vertoningen, 10 aantal vertoningen vandaag

Al van kleins af aan was ik altijd aan het zingen, maar muziekles of zangles zat er bij ons thuis niet in. Dat was allemaal niet nodig en in plaats van ons met al die zaken bezig te houden, moesten we ons focussen op onze studies.

Ook de jeugdbeweging werd voor elk van ons een flop. Een flop die handig in scene was gezet door ons ma. In het geval van oudste zus werd ze uitgelachen omdat ze schoenen van haar neef moest dragen op kamp en in mijn geval… ik was niet voorbereid op zo’n zootje ongeregeld, want niets werd ooit aan het toeval overgelaten thuis en we waren overbeschermd en wereldvreemd.
Op kamp gaan is dus één keer gebeurd, met de CM, en daarna nooit meer.
Was het onze eigen beslissing om de jeugdbeweging en de kampen links te laten liggen? Ja, waarschijnlijk wel, maar het was vooral goed in die richting gestuurd.

Wat het zingen betreft heb ik een dochter die kan zingen als een nachtegaal. We hebben ze altijd gestimuleerd om een sociaal en creatief meisje te zijn.
Ik heb ze alles gegeven wat ik nooit heb gekregen, namelijk muziekles, zangles, gitaarles, dansles, jeugdbeweging,… Alles wat ze wou proberen, daar heeft ze de kans toe gekregen. In het middelbaar was ze drie jaar lang de zangeres van de schoolband.
Ook bij mij kriebelde het weer om te zingen en er nu eens écht werk van te maken en zanglessen te volgen. Mijn dochter en ik hebben zelfs een jaar samen zangles gevolgd. Waarom niet? Ik merkte ook dat zingen voor mij heel ontspannend werkte en het als een pijnstiller werkte op mijn lichaam.
Samen met mijn man zijn we een bandje opgestart, wat na drie jaar ondertussen uitgegroeid is tot een zevenkoppige band met ambitie om toch wel eens op een podium te staan. Mijn moeder, toen ik haar erover vertelde, sloeg haar ogen ten hemel en vroeg me of ik nu écht zo jaloers was op mijn dochter? Ik kon toch niet zingen? Ik had nooit kunnen zingen! En ze trok minachtend haar schouders op.
Nooit moest ik iets vertellen over de band of over de zanglessen, het gesprek werd algauw op iets anders gebracht… Iets waar zij wel de boventoon over zou voeren. En tegen eenieder die het horen wilde of niet, zei ze dat mijn man en ik in de zoveelste midlife crisis verkeerden, want we hadden nu een “band” opgericht…

Wel, ik volg nu ondertussen dik twee jaar zanglessen en ik heb vooral problemen gehad met het uiten van mijn stem. Hardop en uit volle borst zingen, twee dingen die zo bevrijdend kunnen werken, durfde ik niet. Mijn zangcoach zei me dat ik alles binnen in mij wilde houden, terwijl ik het juist naar buiten moet brengen en voor iemand anders moet zingen. Dik twee jaar en ik werk er hard aan, want ik zou het nog durven doen terwijl ik het wel degelijk kan! Mijn zelfvertrouwen groeit beetje bij beetje naarmate we groeien met de band, er positieve commentaren komen van buitenstaanders en andere muzikanten op mijn stem. Een jaar terug heb ik een liedje gezongen in een jamsessie in en klein café’tje in Brussel voor vijf man en een paardenkop en vorige week heb ik gezongen bij een jamsessie in eigen stad, voor een beetje veel meer dan vijf man en een paardenkop.
En het voelde goed! En het smaakte naar meer! En ik ga ervoor!
Beetje bij beetje mijn grenzen verleggen en ervan genieten, dat ga ik doen!

1,800 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

975 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag

Ik heb heel lang mezelf niet toegestaan gelukkig te zijn, iets voor mezelf te doen en daar gelukkig van te worden. Alsof iets binnen in mij zei dat dat niet mocht.
Op een vrije dag stond ik mezelf amper of niet toe iets voor mezelf te doen.
Vrije dagen waren er voor de kinderen, om was en strijk in te halen, boodschappen te doen, eten klaar te maken. De kinderen naar de opvang brengen om eens een dagje te bekomen, om gewoon wat me-time te hebben in welke vorm dan ook, kon niet. Gewoon eens een namiddagje luieren thuis, met een kop thee en een goed boek, dat mocht ik niet van mezelf.
Waarom eigenlijk niet? Ik voelde me steeds enorm schuldig als ik me daaraan bezondigde.

Van thuis uit is ons altijd ingeprent dat we niet lui mochten zijn.
Als kind mochten we in het weekend nooit uitslapen. Om acht uur op op zaterdag, boodschappen doen naar de bakker, de slager, de buurtwinkel,…
Helpen in het huishouden, huiswerk maken. Niet spelen met de kinderen van de straat, want die waren gemeen. We woonden volgens mijn moeder in een gemene straat. Er kwamen ook zelden vriendinnetjes spelen en omgekeerd gebeurde dat natuurlijk ook niet zoveel. Je kan niet verwachten uitgenodigd te worden als je zelf nooit uitnodigt… Als ik zo terugkijk op die periode had ik ook niet veel vriendinnetjes. Dus speelden we binnen, onder het alziend oog van mama. Wat ik wel had was een grote verkleedkoffer, met oude voile gordijnen en ander fraais, daar heb ik heel veel mee gespeeld. We waren heel hard op onszelf. Geen buitenschoolse activiteiten voor ons, wij moesten ons concentreren op ons schoolwerk en goeie resultaten behalen. Hoe graag ik ook muziekschool had gevolgd, een instrument had bespeeld, gezongen, het mocht niet. Ik dacht toen dat er geen geld voor was, maar was dat eigenlijk wel zo? Of was het gewoon een goed excuus?

Toen ik een jaar of negen was, moest ik plots mijn eigen kamertje afstaan en een kamer én het bed delen met mijn middelste zus. Oudste zus had haar eigen kamer op de zolderverdieping. Ik heb nooit geweten waarom ik plots mijn eigen plaatsje moest opgeven, waarom ik opeens gestraft leek. Ik huilde bittere tranen om het verlies van mijn kamertje, dat opeens gewoon leeg stond en als opslagruimte werd gebruikt. Er werd geen aandacht besteed aan mijn verdriet en er werd geen uitleg gegeven, het was gewoon zo. Jaren later, toen ik al lang het huis uit was, heb ik mijn moeder gevraagd waarom ik toen uit mijn kamertje werd gezet. Blijkbaar hadden ze geen dekens genoeg en kwam het zo beter uit dat ik met middelste zus één bed moest delen. Ik kon niet zo goed opschieten met haar, ze was geniepig en achterbaks en daarenboven stonk ze verschrikkelijk hard uit haar mond zodat het samen slapen in één bed een marteling was. Dat waren voor mij lange jaren die volgden tot mijn oudste zus trouwde en middelste zus naar de zolderverdieping trok. Toen had ik eindelijk weer een eigen kamer en wat privacy. Hoewel dat gevoel van privacy slechts een illusie was. Bij het schoonmaken van mijn kamer werden mijn spulletjes doorzocht, mijn dagboeken werden opengebroken en gelezen en ik werd daarover op het matje geroepen. Ik ben toen de delicate stukjes in geheimschrift beginnen schrijven. Spulletjes en tekeningen verdwenen en ik zocht en zocht maar vond ze nooit terug… En toen ik mama vroeg of zij misschien wist waar ze waren, wist ze van niks. Ik zou ze wel ergens mislegd hebben, sloddervos als ik was…
Later bleek dat ze onze spulletjes gewoon weggooide zonder ons daarin te kennen. Toen al werd er nooit aandacht besteed aan onze gevoelens.

Als we voorbeeldig deden wat er allemaal van ons werd verwacht, werden we graag gezien, kleurden we buiten de lijntjes werden we afgestraft. “Ik zie je graag, want ….” en “ik zie je niet meer graag omdat …. ” werden afwisselend gebruikt door mijn moeder, met als gevolg dat je als kind heel onzeker gaat worden over het begrip liefde en de voorwaardelijkheid ervan.
Ik betrap mezelf er nu nog af en toe op dat ik mijn man vraag “Zie je me nog graag?”, alsof dat zomaar van de ene op de andere dag kan veranderen.

Als je op deze manier wordt opgevoed, jouw mening er niet toe doet en je dan nog eens het gevoel hebt alles te moeten doen wat in je macht ligt om graag gezien te worden, dan laat dat toch zijn sporen na. Het was voor mij heel erg moeilijk om los te komen van mijn schuldgevoelens, om los te komen van het patroon jezelf in honderd bochten te wringen om goed te doen voor iedereen,
om zo liefde te “verdienen”. Wat blijft er dan nog van jezelf over?
Om nog niet te spreken van de liefde voor jezelf?
Niets of bitter weinig in elk geval.

Ik heb moeten leren om van mezelf te houden. Om mezelf dingen te gunnen. Om mezelf geluk te gunnen. Om minder perfectionistisch te zijn. Om mijn laars te lappen aan wat anderen wel over mij denken en vooral om mijn laars te lappen aan wat mijn moeder over mij denkt. Want wat ik ook doe of deed, kritiek krijg ik toch altijd. Het is precies alsof ze ons geen geluk gunt, alsof ze altijd wel zou willen dat het verkeerd loopt voor ons.

2,070 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag

Vorig jaar in de zomer, een zestal weken voor zijn overlijden werd papa ziek.
Hij kreeg hoge koorts ’s nachts en was verward door de koorts.
Mijn moeder weet heel goed wat je moet doen met iemand die koorts heeft.
Ze heeft genoeg voor mijn kinderen gezorgd én voor papa om te weten dat je iemand niet moet toedekken met twee extra dekens, ook al rilt die van de koorts. Deppen met natte, koude washandjes en een koortswerend middel toedienen en als dat niet aanslaat de dokter bellen. Maar die nacht gaf ze papa valium in plaats van dafalgan. Met als resultaat dat hij helemaal van zijn land weg was… De koorts bleef hoog, hij was apatisch, plaste waar hij zat…
En toen sloeg ze in paniek en belde mij op. Toen ik thuis aankwam lag er een gloeiend hoopje ellende in de zetel onder twee fleece dekens dat amper zijn ogen kon opendoen, wartaal sprak en mij nauwelijks herkende. Het eerste wat ik deed was de dekens van hem afgooien en hem te lijf gaan met een koud washandje. De huisdokter was ondertussen opgebeld en zij had besloten om papa in spoed te laten opnemen gezien de situatie. Ik ben meegegaan naar spoed, moeder bleef thuis om het huis op te ruimen. Vanaf het ogenblik dat hij een infuus had gekregen met een koortswerend middel, kwam hij weer helemaal tot leven en babbelde zelfs honderduit tegen de verpleger. Hij had een zware infectie op de urinewegen en heeft toen een week in het ziekenhuis gelegen tot alles weer in orde was. Mama heeft me toen opgebiecht dat ze hem valium had gegeven…
ze had zijn toestand verward met een epileptische aanval… Hoe kon ze?
Ik was zo boos.
Mijn vadertje had micro-epilepsie, iets dat vrij goed onder controle werd gehouden door een toch wel zeer hoge dosering medicatie. Hoger dan eigenlijk nodig omdat mijn moeder als de dood was dat hij een aanval zou doen.
Een aanval bij papa kenmerkte zich door verwardheid, slikproblemen en weerstand. Hij stelde zich dan heel erg tegen haar en daar had ze het meeste schrik voor denk ik. Verder had ze valium in huis voor het geval een aanval doorbrak om hem, wanneer nodig, te kalmeren. Een machtig wapen in haar handen want ik kan me voorstellen dat hij haar op geen enkel moment nog moest dwarsbomen of tegenspreken of dat ze hem drogeerde.
Ze had op die manier ten alle tijde de complete controle over hem.
Hij wist het en kon er niets tegen doen.

1,915 totaal aantal vertoningen, 20 aantal vertoningen vandaag

Ik kreeg deze week de opmerking dat dit alles toch wel vrij surreëel lijkt…
Alsof ik alles zou overdreven hebben?
Niets van wat hier neergepend staat is overdreven. Dat en nog veel meer, hebben we écht meegemaakt, jammer genoeg. En het zou opnieuw gebeuren, had ik er geen halt toe geroepen.

Mijn moeder liegt en manipuleert al haar hele leven om haar zin te krijgen, dat op zich is al surreëel. Ze zal altijd de schuld op iemand anders afschuiven en deze nooit zelf nemen. Niets is immers haar fout. In discussies wordt je steevast een schuldgevoel aangepraat. Als ik mijn gedacht tegen haar zei, dan was het antwoord bijna altijd verwijtend en zeker projectief: “Jij bent niet goed wijs, je maakt van alles een drama. Je denkt alleen maar aan jezelf, je bent een harde!” Je gedachten, emoties en gevoelens worden zodanig verdraaid, dat je gaat twijfelen aan jezelf. En dan voel je je verward en boos maar durft dit niet te zeggen omdat je bang geworden bent van de consequenties hiervan.
Je hebt de neiging om steeds je excuses aan te bieden, terwijl je wel beseft dat je niets fout hebt gedaan, maar je gevoel geeft aan dat je de lieve vrede moet bewaren. Je merkt dat je grotendeels bezig bent met haar te plezieren, waarbij je jezelf verloochent. Je onderdrukt je gevoelens en je mening, omdat je gemanipuleerd wordt te denken dat deze onbelangrijk zijn, er wordt immers toch niet naar je geluisterd. Jouw verhaal is niet belangrijk. Van het ogenblik dat ze een kans ziet, stuurt ze jouw verhaal in haar richting en is zij terug aan het woord. We hebben al die jaren de lieve vrede proberen te bewaren omwille van papa.

Op een gegeven moment ga je confrontaties vermijden, omdat je het niet meer aankan. Tegelijkertijd hoop je dat, als je nog meer je best doet, nog meer begrip toont, nog meer liefde geeft,…, deze waarden teruggegeven worden, maar dat gebeurt niet of slechts kortstondig… Je gaat denken dat je gek wordt en je legt de verwarrende situaties uit aan mensen die je vertrouwt. Dit om de bevestiging te krijgen die je eigenlijk van je moeder verlangt, en dat op zich is surreëel, want de liefde van jouw moeder voor jou zou er altijd moeten zijn, onvoorwaardelijk.

1,540 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag

De laatste maanden denk ik vaak aan papa, aan hoe zijn leven moet geweest zijn aan de zijde van mama. Zijn trots waren zijn drie dochters…
Ze heeft ons heel wat aangedaan, maar ik kan en wil me niet voorstellen hoe zijn leven er moet hebben uitgezien. Hij moest zich constant aanpassen aan haar of zijn leven zou een hel geweest zijn, dat weet ik wel zeker.

Jaren terug kreeg papa de diagnose prostaatkanker. Niet leuk voor een man om deze diagnose gesteld te krijgen… je mannelijkheid wordt aangetast, er doen allerlei verhalen de ronde: incontinentie, geen seksleven meer,…
Als je van prostaatkanker geopereerd wordt is de revalidatie lang en intens, maar papa was een vechter en had een zeer groot eergevoel. Mama liet echter geen enkele kans onbenut om papa voor schut te zetten waar iedereen bij was. Ze was blij dat de seks voorbij was. Ja, dat was over hoor, ‘het’ was nog maar zo groot en ze toonde ongeveer twee centimeter tussen duim en wijsvinger terwijl hij erbij zat. En de incontinentie… hij werd te pas en te onpas aangemaand naar het toilet te gaan en iedereen mocht horen hoeveel ‘ongelukjes’ ze al had moeten opkuisen, dat ze geen leven meer had, dat ze nooit ergens naartoe konden gaan, want dat hij anders in zijn broek deed… Alles terwijl hij erbij zat.
Ik heb me dikwijls kwaad gemaakt op haar hiervoor en toen was het antwoord “Het is toch waar zeker?” Dan beet ik haar toe “Dat kan best zijn, maar dat doe je niet! Je kleineert en denigreert je man niet als je hem graag ziet, punt.”
En dan was ze ineens weer de arme duts, die overal de schuld van kreeg en die totaal onbegrepen was… compleet in tranen over het onrecht dat haar weer was aangedaan door mij. Ik was hard en gevoelloos.

Eigenlijk verweet ze me precies datgene waar zijzelf zich aan bezondigde… hard en gevoelloos zijn.

2,020 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag

Ik ben moe.
Mijn lijf wil niet mee sinds het begin van de maand.
Teveel emotionele gebeurtenissen, teveel gepieker, teveel…
De vijfentachtigste verjaardag van mijn moeder en dan de week erna moedertjesdag. Ik heb het bewust allemaal laten passeren maar ik vind mijn innerlijke rust niet meer die ik voordien had.

Ook het bezoek van mijn nichtje, dochter van mijn middenste zus waar ik geen contact meer mee heb, heeft er geen goed aan gedaan. Het gesprek kwam onvermijdelijk op de hele situatie met mijn moeder en haar moeder en ik voelde me opnieuw in een hoek geduwd. Ik voelde me opgelaten dat ik mezelf weer moest gaan verantwoorden, voelde me opnieuw schuldig voor zaken waar ik geen schuld aan heb… Ik ben niet degene die haar dochters verstoot, ik ben niet degene die het systeem van het ladenkastje hanteert…
Mijn oudste zus en ik worden naar voor geschoven als de koppige dochters die hun moeder onnodig leed bezorgen. Wanneer gaan we nu eindelijk eens het verleden loslaten en ons moeder in onze armen sluiten en alles vergeten en vergeven? Voor de tijd die haar nog rest?
Ik word daar zo misselijk van!
Voor de tijd die haar nog rest zaait ze lustig verder verdeeldheid, zoals ze haar hele leven lang heeft gedaan. Gelukkig staat mijn man volledig achter mij, hij steunt mij 100% in mijn beslissing en heeft me dan ook in dit moeilijke gesprek bijgestaan. Zoals ik het ook begrepen heb uit het gesprek, heeft mijn moeder er geen last mee dat mijn oudste zus geen contact meer met haar heeft. Zij wordt zelfs niet vernoemd. Het gaat om mij, want ze had nooit of te nimmer verwacht dat ik het contact volledig zou verbreken en resoluut voor mijn zus zou kiezen. En mijn middenste zus zou mij missen… Hell yeah! Omdat ze er nu alleen voorstaat om aan alle eisen van ons moeder te voldoen, omdat die last niet meer kan gedeeld worden. Daarom mist ze me. Zo close waren we nooit.
En als ze mij dan zo mist, waarom komt ze niet langs of belt ze ons op?

Ach weet je, ik ben moe.
Ik zou nu in mijn zachte coconnetje willen kruipen, eens goed huilen, luid brullen, rouwen om wat nooit meer komt. Ik mag dat van mezelf.
Morgen is een nieuwe dag en hopelijk haalt mijn lijf mijn geest dan niet weer onderuit en kan ik weer een positieve blik op de toekomst werpen.
Maar nu is het dus even anders.

710 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag

Ik deed zeer goed mijn best, jong als ik was, was ik toch een zeer goed huisvrouwtje. (Achteraf bekeken, want niemand zei me dat?)

Mijn studies werden onderbroken en ik ging werken, ik had immers vaste verkering, ook al was ik pas zeventien? Mijn vader regelde een job aan het Ministerie. Dat ik daar als POETSvrouw moest werken, durfde ik aan niemand te vertellen. Ik had immers het gevoel dat ik méér kon dan dàt, maar tegelijkertijd voelde ik me schuldig omwille van die “complexen”!

Ik was getrouwd, en het leven ging voort. Als er al eens ruzie was, ging mijn echtgenoot naar mijn moeder zijn beklag doen en kreeg daar zijn gelijk…

IK WERD GELEEFD.
Ook wanneer het volgens hén tijd werd om een kindje te krijgen.
Amper twintig werd ik zwanger en was heel blij met het kleine leventje dat in mij groeide. Ze was een wolk van een baby en ik kon mijn job aan het Ministerie combineren met het moederschap. Mijn moeder besliste dat de baby NIET naar de crèche mocht en dat zij er wel zou voor zorgen in de verloren uurtjes. Ook de was en de strijk nam ze over, zo had ze macht en controle over mij.
IK WERD GELEEFD…

Toen mijn meisje bijna twee was gingen we op sportvakantie naar Mallorca. Daar werd ik tot over mijn oren verliefd op mijn leraar skindiving.
Er gebeurde echter niks mee, want ik pakte mijn verliefdheid diep in mijn valies en zei tegen niemand iets, zéker niet tegen de persoon in kwestie! Mijn leraar skindiving wist dus van niks. Toen we terug in België waren heeft het zes weken geregend, the Universe cried with me… En ik, … ik maakte iedereen wijs dat het een jetlag (!) was!

1,555 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag

Als mijn dochter mij vraagt of ze mooi is, dan zal ik volmondig ja zeggen.
Want het is een mooie meid, zowel van binnen als van buiten. Als ze zich een dag minder voelt, dan zal ik haar oppeppen.
Nooit of te nimmer zal ik hetzelfde doen als mijn moeder met ons deed.
Ze wist heel goed dat we drie mooie meiden waren, alleen wij wisten het niet… Als we nu naar foto’s van vroeger kijken, zien we onszelf met andere ogen…
Wat waren we mooi!

Ik herinner me nog, ik moet een jaar of zeven geweest zijn, dat ik een jurkje had gekregen van mijn achternichtje. Een lichtgeel jurkje met vlindertjes en een uitwaaierend rokje. Daarin kon je blijven rond je as draaien en het rokje waaierde vrolijk uit. Ik voelde me zo goed in dat jurkje, dus hupste ik de trap af en draaide in het rond. “Mama ben ik mooi?” vroeg ik. “Goh” antwoordde mama “Je mag er zijn, de varkens zijn er ook.”

Ze wou zogenaamd niet dat we naast onze schoenen zouden gaan lopen… Welnee, we zijn er niet naast gaan lopen, hoe konden we ook? We hebben het alle drie meer dan eens, en meer dan ons lief was, te horen gekregen van die varkens…

850 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag