Heksenspinsels

Wat doe je als je moeder binnenkort 85 wordt en je al vijf maanden geen contact meer met haar hebt. Laat ik wel even duidelijk stellen dat die vijf maanden een bevrijding zijn.

Wat doe je als zij jou, je zus en haar man, je gezin,… al die tijd heeft genegeerd?
Geen verjaardagskaartje voor mijn schoonbroer of voor mijn man?
Geen opgestoken duimpje op Facebook, geen commentaar, ook niet als het over mijn kinderen gaat? Het zou een uitgestoken hand zijn… maar niks.
Terwijl er verder lustig geslijmd wordt op Facebook overal en bij wie het maar hebben wil (of niet).
Geen gelukwensen op onze 22e trouwverjaardag, niks, nada, nougatballen…
Dus heb ik mijn moeder de dag na onze trouwverjaardag van mijn Facebook gewipt, evenals middenste zus. Laten we zeggen dat ik het hen gemakkelijk heb gemaakt om ons te negeren. Nog een zorg minder. Alleen zou ik ze eigenlijk volledig moeten blokkeren zodat ik ook het geslijm niet meer kan zien.
Dat zal volgens mij gebeuren bij de volgende spreekwoordelijke druppel…
In reactie hierop hebben ze prompt oudste zus van hun Facebook gewipt… ???

Maar wat doe je nu dus als ze binnenkort 85 wordt?
En wat met moedertjesdag?

Verlagen we ons tot hetzelfde niveau?
Kopen we bloemen en laten we die afgeven?
Waarna ze vervolgens in de vuilnisbak zullen vliegen?
Sturen we een kaart?
Of doen we niks?
Ik denk hierbij ook aan mijn kinderen…
Moeilijk!

50 totaal aantal vertoningen, 50 aantal vertoningen vandaag

Na de begrafenis van mijn schoonvader had ik schoon genoeg van de fratsen van mijn moeder en middenste zus. Ik besloot dat het welletjes geweest was en dat ik te oud geworden was om dit allemaal zomaar te pikken. Dus schreef ik een brief waarin ik het één en ander aan de kaak stelde en duidelijk maakte wat me ergerde.
Nu hoor ik jullie al denken “Waarom gaat ze niet gewoon praten met haar moeder?” Wel, dat lukt nooit. Mijn moeder heeft er de finesse van om alles uiteindelijk naar haar hand te zetten en het verhaal zo om te draaien, dat ik me uiteindelijk schuldig zou gaan voelen voor zaken die ik niet deed. Ze blaast me de mond vol, luistert niet, laat me niet uitpraten, begint te roepen en te razen. Ze kruipt ook meteen in haar slachtofferrol en roept direct “Ik ben het weer! Ik heb het altijd gedaan! Hoe kan je zo hard zijn tegen mij, ik ben pas mijn lieve man kwijt, heb kanker, etc.”
En dan denk ik natuurlijk bij mezelf dat ik een onmens ben… ze is oud, alleen, ziek… En dan bind ik weer in… Maar deze keer dus niet.

Op Messenger hadden we een groepschat aangemaakt voor het aankomend Kerstfeest. Enkel dames: moeder, zussen, dochters van de zussen. Enkel dames omdat de heren zich toch meestal niks aantrekken van de organisatie. Ik heb de brief, na overleg met mijn man en kinderen en mijn oudste zus en schoonbroer, in die Messenger groepschat geplaatst in een PDF-file zodat er niet kon aan geprutst worden. En ik heb het Kerstfeest afgeblazen.

Hier enkele stukjes uit de brief:
– Momenteel ben ik nog papa’s overlijden en bovendien nog eens het overlijden van mijn schoonpapa aan het verwerken, samen met mijn gezin die elk ook hun verdriet hebben. Maar dit lijkt al gauw te zijn vergeten. Het is toch geen wedstrijd om wie het meeste verdriet heeft? Het is duidelijk dat ik niet kan geven wat mama verlangt en omgekeerd dat zij mij niet kan geven wat ik nodig heb in ons rouwproces. Het zij zo, dat zullen we dan moeten aanvaarden.
– Sedert het overlijden van papa merk ik dat mijn oudste zus ineens weer volop het zwarte schaap van de familie is. Is het de bedoeling haar weer te verstoten of wat? Zus en haar man zijn ondertussen 35 jaar samen en hebben een gelukkige en goede relatie met zoals iedereen zijn ups en downs. Maar ze houden van elkaar, zoveel is wel duidelijk! En dat is toch wat telt? Wanneer gaat mama dit eens leren aanvaarden? Gaan we telkens blijven (stok)oude koeien uit de gracht halen en ze de boel laten herkauwen? We komen al van héél ver… bij vele gezinnen zou hetgeen in het verleden is gebeurd nooit meer goedkomen. Bij ons is dat wel goedgekomen omdat we niet rancuneus zijn misschien? Maar nu opnieuw een zwart schaap maken? Ik dacht het niet!
– Wat communiceren betreft. Wij zussen wonen allemaal op 2 minuten van elkaar. Middenste zus passeert dagelijks voorbij onze deur en die van oudste zus. Wanneer is de laatste keer geweest dat middenste zus nog eens bij ons is binnengesprongen? Vorige week! Toen heeft ze de dozen van de broodjes netjes teruggebracht en in de garage gedeponeerd. Was dat om niemand van ons onder ogen te willen komen? Ze weet nochtans goed dat zij bij ons en bij oudste zus altijd welkom is en toch maakt zij hier zo goed als nooit gebruik van. Ze moet daarom onze drempel niet platlopen, maar blijkbaar maakt zij de keuze om het contact tot een absoluut minimum te beperken.
– Gisteren was het mijn verjaardag en ik heb wel van iedereen een kaartje ontvangen en een Facebook melding. Maar ben ik opgebeld geweest? Nee, alleen door oudste zus. Is oudste zus op haar verjaardag opgebeld geweest? Nee, ze heeft zelf naar mama gebeld nota bene!
Mama heeft drie dochters elk met hun eigen karakter en eigenheid en ook de kleinkinderen hebben hun eigenheid en hun eigen drukke leven. Waarom is het nodig om ons tegen elkaar op te zetten en de kleinkinderen ook hierin te betrekken? Waarom moet er verdeeldheid gezaaid worden en kan niet iedereen aanvaard worden zoals hij of zij is? Dat zou zoveel eenvoudiger zijn! En iedereen zou gelukkig zijn!

Ik had ook nog een stukje geschreven over de notaris in die brief en dat is uiteindelijk het enige dat ze hiervan onthouden hebben. Al de rest van de brief is niet overgekomen… Enkel dat is uitgelicht geweest en mijn moeder noemde ons geldwolven.
Die mij kent, weet dat geld mij niet interesseert, het is gemakkelijk als je er wat hebt, maar het maakt niet gelukkig. Het zijn de kleine dingen in het leven die gelukkig maken. ’s Morgens je kopje koffie buiten drinken met de zon op je gezicht en het gefluit van de vogeltjes bijvoorbeeld.
Daar kan ik intens gelukkig van worden.

24 totaal aantal vertoningen, 8 aantal vertoningen vandaag

Mijn meter is dit jaar 95 geworden. Ze is de nicht van mijn moeder.
Ik zie ze niet zoveel, twee keer per jaar misschien, één keer als het haar verjaardag is en één keer op de mijne.

Hoewel… op de mijne is alweer een drietal jaar geleden… Ik kreeg tot drie jaar terug altijd een leuk sommetje geld van haar voor mijn verjaardag.
Daar kocht ik dan een mooie winterjas van voor mezelf of een paar laarzen die ik me anders niet kon of wilde veroorloven wegens toch wel boven budget.
Drie jaar terug kreeg ik ineens niets meer, geen telefoontje, geen kaartje, niks… Ik vond dat raar en toen dat ter sprake kwam op een van de vele woensdagmiddagen bij mijn ouders, zei mijn moeder “Ja, ik heb ze gebeld deze week. Dat kan toch niet zijn dat ze nog een kado geeft aan jou, je bent 50 geworden. Ik heb haar gezegd dat ze dat maar moest stilleggen, onnodig!
En trouwens, je gaat er toch niet veel langs, het is niet alsof je het echt verdient hé?”
Ik wist niet wat ik hoorde… Was met verstomming geslagen.
Mijn eigen moeder boort me mijn verjaardagskado van mijn meter door mijn neus?! Is dat nu domheid? Kwaadwilligheid? Ik had er geen idee van, maar het leek me alleszins geen normale reactie van een moeder.
Het was me simpelweg niet gegund!

Ik ga nog steeds langs bij mijn meter. Ik koop ze een mooi boeket bloemen of een sneukelmand en ga langs rond haar verjaardag, ook al geeft ze mij dus al die jaren al niks meer.
Ik ga me simpelweg nooit verlagen tot het niveau van mijn moeder…

125 totaal aantal vertoningen, 20 aantal vertoningen vandaag

Mijn nichtje is de dochter van mijn middenste zus die blijkbaar de genen van mijn moeder heeft overgeërfd… 
Hier is haar tweede gastpostje op deze blog – de verjaardag situeert zich nà de eerste zelfmoordpoging.

Als puber was ik zeker niet makkelijk, dat ga je me ook nooit horen zeggen.
Ik was er vroeg bij om te roken, dronk in de weekends graag een biertje en was op dertienjarige leeftijd al verslaafd aan drugs.
Op die leeftijd had ik mijn moeder er al van kunnen overtuigen om elke vrijdagavond te mogen gaan schaatsen samen met enkele leeftijdsgenoten van mijn klas. Van dat schaatsen kwam niet veel in huis want hoewel ik mijn eigen schaatsen had, hebben die nooit ook maar een centimeter ijs gezien, ik kon het zelfs totaal niet! Liever dan schaatsen zaten we in de kantine zoveel mogelijk te drinken en te roken alvorens het weer tijd was om naar huis te gaan.
Het viel niemand op thuis of het kon ze niet schelen?

Voor mijn 14de verjaardag kreeg ik een nieuwe trui, een broek en schoenen van mijn moeder en grootouders. Die wou ik voor de eerste keer dragen op de dag voor mijn verjaardag om naar de schaatspiste te gaan. Weken op voorhand keek ik er al naar uit want mijn toenmalige vriendje zou er ook zijn en al mijn vrienden van school.
Het was dan ook een grote ontgoocheling toen het vriendje een paar uur ervoor liet afbellen. Die avond had ik vrij veel bier gedronken om alles te vergeten.
Toen ik daardoor onwel werd en naar buiten ging, kwam mijn dealer mij achterna, zogenaamd om me in de gaten te houden en te zien of alles wel ok was met me. Wat al begon als een rottige avond is dan ook geeindigd in een dramatische avond. Eenmaal buiten en op een afgelegen plaats trok hij me de struiken in en verkrachtte me. Toen de nachtmerrie eindelijk voorbij was ben ik terug naar binnen gegaan zonder verder ook maar ergens naar om te kijken. Het enige wat ik wou was zo snel mogelijk weggaan van die plek en er nooit meer terug keren!
Toen mijn grootouders me die avond kwamen ophalen (ik sliep die nacht bij hen) deden ze er niet zo vreemd over dat ik niet veel zei, ik was immers een nogal nukkige puber die vond dat niemand zaken had met hoe mijn avond was geweest. Toen ik de dag erna wakker werd, drong de realiteit pas goed tot me door. Zeker toen ik even later beneden kwam en mijn grootmoeder zei dat de naad van mijn nieuwe broek gescheurd was en ze vroeg waar mijn trui was. Veel meer vragen kwamen er gelukkig niet over want ik wist op dat moment niet direct wat ik moest antwoorden en mompelde alleen maar dat ik mijn trui moest vergeten zijn op de schaatspiste. Omdat ik niet wou dat ze mee zouden gaan om te kijken of die er nog lag, begon ik uit te vliegen om daarna kwaad de deur uit te stormen en rechtstreeks naar de ijspiste te gaan om mijn trui te zoeken. Ik wist heel zeker dat die daar in de struiken was achter gebleven. Toen ik de trui terug had, heb ik vanuit een telefooncel naar mijn beste vriendin gebeld. Zij was de enige aan wie ik toen verteld heb wat er gebeurd was de avond ervoor.
Opnieuw viel het blijkbaar niemand op dat er iets ernstig mis was of wilden ze de confrontatie niet aangaan.

Meer dan een jaar later, toen ik al in behandeling was voor mijn drugsprobleem en ik vanuit de instelling een paar uur naar mijn moeder op bezoek mocht, heb ik het aangedurfd het haar te vertellen wat er die avond was gebeurd.
Uren had ik nodig gehad om al mijn moed bij elkaar te rapen en haar dat te vertellen, zelfs na al die tijd was de schaamte nog steeds groot, maar ik wou het kwijt, wou dat mijn moeder me zou begrijpen en steunen.

Een reactie kwam er niet op, ze begon over iets anders te praten alsof mijn woorden nooit uitgesproken waren… Eerst dacht ik dat ze niet wist hoe ze erop moest reageren maar de woorden herhalen kon ik niet meer, alles blokkeerde bij mij vanbinnen.
Er is ook nooit meer over gepraat geweest en een reactie van mijn moeder is er nooit meer gekomen. Alsof er totaal niets gebeurd was…
Kort daarna ben ik bij mijn moeder vertrokken en ben ik bij mijn vader gaan wonen.

62 totaal aantal vertoningen, 4 aantal vertoningen vandaag

Al héél haar leven heeft ons moeder de verdeel- en heersmethode toegepast.
Ze zorgde er systematisch voor dat haar drie dochters onenigheid kregen door leugens te gaan vertellen tegen de ene over de andere en dan weer iets anders tegen de ene. Dan waren we kwaad op elkaar en toen we daar iets over zegden tegen ons moeder wist ze van niks, had ze zoiets nooit gezegd, etc…
Dit werd uiteraard ook doorgetrokken eens er kleinkinderen waren.
Het is net alsof ze pas gelukkig is als ze verdeeldheid kan zaaien.

En dan zijn er de favorietjes, die wisselen vaak. Het ene moment ben jij het en het andere moment word je verguisd. Ik noem het het ladenkastje. Er zitten er in het bovenste laatje, in het middenste en uiteraard in het onderste laatje. Sommigen zitten zelfs onder de kast en geraken er helemaal niet meer vanonder! Moeder wisselt van favorietje zoals van paar sokken. Degene die haar het meeste naar de mond praten of haar het minst durven tegen te spreken hebben het lotje gewonnen!

Elk jaar in de periode voor Kerst zijn er spanningen in de familie. Elk jaar loopt iedereen op de toppen van zijn tenen tegen die tijd. Ruzies en spanningen worden in scene gezet door ons moeder, maar natuurlijk is ze zich nooit van enig kwaad bewust. En dan volgt met Kerst de grote verzoeningsshow, compleet met tranen en wurgknuffels. Wel, dit jaar heb ik geweigerd om er nog aan mee te doen. Ik heb het kerstfeest afgeblazen. Ik weiger om hier nog aan mee te doen.
Mama heeft drie dochters en een handvol prachtige kleinkinderen en achterkleinkinderen, elk met hun karakter en persoonlijkheid.
Stuk voor stuk de moeite om van te houden en te respecteren.
Waarom kan ze dat niet?
Waarom kan ze niet van ons houden zoals we zijn?

140 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Mijn nichtje is de dochter van mijn middenste zus die blijkbaar de genen van mijn moeder heeft overgeërfd… 
Hier is haar eerste gastpostje op deze blog:

Bij mijn eerste zelfmoordpoging was ik een jaar of veertien.
Een hele zware poging kan je het gelukkig niet noemen want ik dacht dat ik met genoeg huis- tuin- en keukenmiddeltjes en een hoop pijnstillers wel dood zou gaan!

’s Avonds nam ik handenvol pillen en kroop in mijn bed in de hoop nooit meer wakker te worden. Wat was ik ontgoocheld dat dat niet het geval was en ik ’s morgens gewoon wakker werd, mottig als een hond wel te verstaan, maar ik was er nog…
Omdat ik er niks over durfde te zeggen tegen mijn moeder, sleepte ik mezelf dan maar naar school. Mijn klastitularis had al gauw door dat er iets serieus mis was en dus belandde ik op de EHBO-post van school, waar ze na lang aandringen eruit kregen dat ik pillen genomen had. Mijn moeder werd gebeld om me op te komen halen met de mededeling wat er gebeurd was.

Wat volgde was een moeder die me kwam ophalen aan school met een uitgestreken gezicht en me rechtstreeks naar mijn grootmoeder bracht waar de familieraad al samen zat om me de les te lezen over welk slecht kind ik wel niet was! Hoe kon ik mijn moeder zoiets aandoen, hoe kon ik nu zo’n domme dingen doen en ga zo nog maar even door!

De enige vraag die nooit in hen opkwam om te stellen is “Waarom deed ze het en wat kunnen we doen?” Het hele verhaal werd in de doofpot gestopt en na die dag werd er nooit meer over gepraat!
Hun visie erop: ik was een moeilijke puber op zoek naar aandacht, ik deed het alleen om mijn moeder dwars te liggen.

70 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

In maart vorig jaar was papa betrokken in een auto-ongeval met zijn fiets, terwijl hij alleen boodschappen was gaan doen. Ik moet nu wel zeggen dat hij nogal nonchalant en onvoorzichtig was in het verkeer, hij dacht dat iedereen wel zou stoppen voor hem. Die nonchalance of die onbezorgdheid kwam volgens mij voort door vrij zware medicijnen die hij moest nemen sinds er bij hem een aantal jaar terug micro-epilepsie was vastgesteld.

Die dag in maart dus is hij de baan overgestoken op zijn fiets, hoewel we hem al ettelijke keren hadden gezegd dat hij bij het oversteken moest afstappen en te voet oversteken, liefst nog op een zebrapad ook… Hij is opgeschept geweest door een aankomende auto, is over de motorkap tegen de voorruit gevlogen en dan op de grond. De voorruit van de auto was aan diggelen, dus het zal wel een héél harde klap geweest zijn. De ambulance die ter plaatse kwam, moest van ons vadertje thuis langsrijden om mijn moeder gerust te stellen, hij had enkel een diepe snee in zijn scheenbeen, maar werd voor de zekerheid meegenomen voor een volledige check-up. Normaal doen ze zoiets nooit, maar omdat papa zo bleef aandringen, zijn ze mijn moeder gaan verwittigen vooraleer naar het ziekenhuis door te rijden. En ze mochten de sirene niet aanzetten van papa.

Ik ben samen met mijn moeder naar spoed gereden nadat ze me had opgebeld. De hele tijd op spoed (en dat was làng), toen we zaten te wachten op een dokter om zijn been te naaien, is mijn moeder als een razende tekeer gegaan tegen mijn vader. “En kon jij niet uit je doppen kijken? Hoeveel keer moeten we het nog zeggen dat je voorzichtiger moet zijn? Hoe kan je mij dat aandoen? En wat zal dat weer niet gaan kosten?” Ze bleef maar razen en ik heb haar verschillende keren gezegd dat ze moest stoppen. “Het is toch waar?” zei ze dan “Ik kom wat tegen met die mens”. Ik zei dat ze moest blij zijn dat hij er nog was, want voor hetzelfde geld was het die dag al afgelopen, maar dat ging er precies niet in…
Ze bleef doorgaan.

Toen we na een uur of vijf wachten uiteindelijk in de gipskamer belandden, moest mama naar de WC. Een verpleegster is met haar meegegaan omdat het toch wel een eindje wandelen was en ze misschien de weg niet zou terugvinden binnendoor. Toen zei papa, en dat was écht de eerste keer in zijn leven dat hij zoiets zei tegen een van ons “Het is zo’n slecht wuvetje! Weet je dat er indertijd moorden gepleegd zijn in haar familie? Een écht slecht wuvetje!”
Ik dacht eerst nog dat hij doolde van de slag die hij had genomen, maar hij meende het! Ik was te verbouwereerd om er verder op door te gaan en toen was ze terug en kon het zelfs niet meer. Ik heb ook nooit meer de kans gehad om het er met hem nog over te hebben alleen. Maar het zette me wel enorm aan het denken.

100 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Papa kwam uit een heel hecht gezin met zes kinderen. Het was een warm nest en de band met zijn thuis en zijn broer en zussen was heel hecht. Mama kwam uit een gezin waar ze enig kind was. Toen ze elkaar leerden kennen en verkering hadden, nam papa haar uiteraard mee naar zijn familie. In het begin was alles goed. Voor haar ging een wereld open denk ik.

Toen ze trouwden, wilde papa uiteraard die band met z’n zussen en zijn ouders zo houden. Op zondag waren ze allemaal samen in het ouderlijke huis. Er werd samen gegeten, bijgekletst. Het was een gezellige bende. Maar beetje bij beetje heeft mama hem vervreemd van zijn familie. Hij mocht niet meer langsgaan. Het was niet nodig om zijn zussen en broer zoveel te zien. Ze maakte ruzie met haar schoonzussen. Volgens haar was zij niet goed genoeg voor hen.
Na verloop van tijd was papa zijn hechte band met hen kwijt. Er was altijd wel iets om kwaad over te zijn of ruzie over te maken…
Deze informatie kreeg ik van een van papa’s zussen. Zij is mijn lievelingstante, waar ik gelukkig via FB terug contact mee heb. Zij begrijpt mij en mijn oudste zus volkomen en weet wat we doormaken. Zelf houdt ze een grote afstand van mijn moeder.

Papa heeft jaren zijn enige broer niet meer gezien en op het laatste van zijn leven wou hij graag weer contact. Hoewel hij er niet zo ver vandaan woonde, heeft hij het nooit aangedurfd om er alleen langs te gaan. Veel kans om ergens alleen naar toe te gaan, kreeg hij trouwens niet, ze gingen altijd samen weg.
Hij wou dat mama hem inschreef voor een TV-programma “Vergeef me” of zo, ik weet de exacte naam niet… Stel je voor, mijn vadertje die om vergeving vraagt aan zijn broer voor dingen waar hij geen schuld aan had, behalve dan dat hij moeder altijd heeft laten bedijen! Ze heeft de boot altijd afgehouden, vond het onnozel. Dus is papa gestorven zonder zijn broer nog eens te zien of te horen.

De avond van zijn overlijden ben ik persoonlijk zijn doodsbrief gaan afgeven.
Ik had hem ook jaren niet meer gezien, hoewel het mijn peter was… Ik was daar volgens mijn moeder niet meer welkom omwille van een of andere familieruzie. Maar ik werd er met open armen ontvangen. Ik heb mijn peter de knuffel van mijn vadertje doorgegeven. Ik vind het vreselijk dat hij het zelf niet meer heeft kunnen doen!

Toen ik mijn moeder vertelde dat ik met open armen was ontvangen, trok ze haar schouders minachtend op en zei, dan moet ze wel veel vermilderd zijn die tang. De vrouw van mijn peter dus. Zo’n slecht vrouwmens als ze vroeger was geweest! Ik zei dat ik nog slechte vrouwmensen kende, op haar doelend.
Tante had gezegd dat mijn moeder ook welkom was en dat zei ik haar. Ze trok opnieuw haar schouders minachtend op.
Toen heb ik haar gezegd dat ze het allemaal maar beter kon vergeten, dat ze beter niet langsging, ik zou wel gaan!
Waarom zou ze nu trouwens ineens langsgaan na al die jaren?
Als ze papa altijd had verhinderd om te gaan?

125 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Twee overlijdens in zo’n korte tijd zou je een algauw een expert maken in de administratieve mallemolen die erop volgt.
Banken, notaris, nutsvoorzieningen, verzekeringen, … alles moet worden bekeken.

In het geval van mijn papa dachten we eerst, of laat ik zeggen dacht IK eerst, dat we niet langs de notaris zouden moeten omdat alles naar de langstlevende partner ging. De handleiding van wat er allemaal moest gebeuren en die mijn moeder en middelste zus van de bank gekregen hadden, was in hun bezit. Een kwestie van RTFM zou mijn man zeggen… Read the fucking manual.  Maar ik kreeg er de schuld van dat het geld geblokkeerd bleef. Kortom, er moest naar de notaris gegaan worden. Zoals ik al eerder zei hadden mijn oudste zus en ik er geen problemen mee dat de middelste zus dit onder handen zou nemen.

Toen mijn schoonvader kwam te overlijden werd uiteraard ook een notaris gecontacteerd, door mijn schoonmoeder en haar dochter. De notaris nodigde direct alle drie de kinderen uit. Identiteitskaarten werden ingelezen. Niets werd besproken zonder de andere partijen hier in te kennen. En toen begonnen bij mij alarmbelletjes te rinkelen, mijn oudste zus noch ik waren uitgenodigd geweest bij de notaris… zelfs niet voor het inlezen van onze identiteitskaart. Dus nam ik de telefoon en belde de notaris op, legde de situatie uit, zei wie ik was en 5 minuten later had ik de akte van erfopvolging in mijn mailbox. Hierin werden de details van papa’s testament besproken en ook dat dit kwam te vervallen gezien alles naar de langstlevende partner ging. Uiteraard wou ze niet dat we inzage kregen in het testament en wat er in bepaald stond omdat er dan weer lastige vragen zouden gesteld worden en ze zich zou moeten verantwoorden.

Er zijn twee identieke testamenten, één voor papa en één voor mama waarin staat dat mijn oudste zus benadeeld wordt ten voordelen van haar dochter. Een haatcampagne voor wat vroeger is gebeurd en waar ik later nog dieper inga.
Een paar jaar terug ben ik daarachter gekomen en heb ik mijn moeder verplicht dit ongedaan te maken. Een document is opgesteld bij de notaris, maar niet notarieel bekrachtigd, ze wou daar geen geld aan besteden. Berouwvol zei ze dat ze het document samen zou bewaren bij het testament.
Naief als ik toen was, geloofde ik haar. Iedereen weet dat ze het document gewoon kan scheuren of verbranden en enkel hetgeen gekend is bij de notaris is van tel.
Op dit moment geloof ik zelfs niet dat het document nog bestaat…

Uiteindelijk zijn mijn zus en ik toch nog uitgenodigd geweest bij de notaris om de aangifte van nalatenschap te tekenen. Het was geen noodzaak, gezien alles toch naar moeder ging, maar de notaris had besloten, na mijn telefoontje en daaropvolgende mails, dat het beter was dat ook wij dit inzagen en tekenden.

36 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

De woensdag voor de begrafenis van mijn schoonvader, de bewuste woensdag van het brievenbusdrama, deelde mijn middelste zus mee dat zij met oma naar de begrafenis zou gaan. Hoewel ze allebei goed weten dat mijn oudste zus geen auto heeft, vroegen ze geen van beide aan haar of ze misschien mee wilde rijden met hen. En mijn oudste zus wou geen knieval doen om te mogen meegaan als ze het zelf niet konden voorstellen, begrijpelijk! Dus hebben wij een van onze auto’s ter beschikking gesteld, zodat zij en haar man ook de begrafenis konden bijwonen.

De dag van de begrafenis kwamen we met mijn schoonfamilie de kerk binnen en het eerste wat mij opviel was dat mijn schoonbroer vooraan in de kerk zat… en vier rijen daarachter mijn moeder en zus. Ik vond dit raar en vroeg me af wat er nu weer gaande was. Na de dienst was de begroeting achteraan in de kerk en mijn zus en moeder moeten de volgorde niet hebben gerespecteerd, want ze waren er eerder dan mijn schoonbroer. Ons ma lamenteerde tegen mijn schoonmoeder dat ze beter nooit was gekomen, ze kon dit niet aan! Misschien moest ze zich eerst eens afvragen hoe mijn schoonmama zich voelde? Dit was niet bepaald het moment om de aandacht op zichzelf te leggen, maar eerder om een troostend woord te spreken? Toen ze mij bereikte, begon ze opnieuw. Ik begrijp wel dat het zwaar is en ondanks mijn irritatie nam ik haar in mijn armen om haar te troosten. Ze duwde mij echter van zich af en zei “Ik moet hier weg! Ik kan het niet aan!” Zus L. erachteraan en weg waren ze. Ik dacht dat ze buiten bij de kinderen nog wel wat zouden blijven praten maar tegen de tijd dat mijn schoonbroer buiten kwam, waren ze al in geen velden of wegen meer te bespeuren.
Waar sloeg dat nu weer op?

Op dat moment is er bij mij iets geknapt…
Dit kon toch niet meer?
Die dag was meteen de laatste dag dat ik mijn moeder én mijn middelste zus nog heb gezien of gehoord.

24 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag