Heksenspinsels

Ik ben moe.
Mijn lijf wil niet mee sinds het begin van de maand.
Teveel emotionele gebeurtenissen, teveel gepieker, teveel…
De vijfentachtigste verjaardag van mijn moeder en dan de week erna moedertjesdag. Ik heb het bewust allemaal laten passeren maar ik vind mijn innerlijke rust niet meer die ik voordien had.

Ook het bezoek van mijn nichtje, dochter van mijn middenste zus waar ik geen contact meer mee heb, heeft er geen goed aan gedaan. Het gesprek kwam onvermijdelijk op de hele situatie met mijn moeder en haar moeder en ik voelde me opnieuw in een hoek geduwd. Ik voelde me opgelaten dat ik mezelf weer moest gaan verantwoorden, voelde me opnieuw schuldig voor zaken waar ik geen schuld aan heb… Ik ben niet degene die haar dochters verstoot, ik ben niet degene die het systeem van het ladenkastje hanteert…
Mijn oudste zus en ik worden naar voor geschoven als de koppige dochters die hun moeder onnodig leed bezorgen. Wanneer gaan we nu eindelijk eens het verleden loslaten en ons moeder in onze armen sluiten en alles vergeten en vergeven? Voor de tijd die haar nog rest?
Ik word daar zo misselijk van!
Voor de tijd die haar nog rest zaait ze lustig verder verdeeldheid, zoals ze haar hele leven lang heeft gedaan. Gelukkig staat mijn man volledig achter mij, hij steunt mij 100% in mijn beslissing en heeft me dan ook in dit moeilijke gesprek bijgestaan. Zoals ik het ook begrepen heb uit het gesprek, heeft mijn moeder er geen last mee dat mijn oudste zus geen contact meer met haar heeft. Zij wordt zelfs niet vernoemd. Het gaat om mij, want ze had nooit of te nimmer verwacht dat ik het contact volledig zou verbreken en resoluut voor mijn zus zou kiezen. En mijn middenste zus zou mij missen… Hell yeah! Omdat ze er nu alleen voorstaat om aan alle eisen van ons moeder te voldoen, omdat die last niet meer kan gedeeld worden. Daarom mist ze me. Zo close waren we nooit.
En als ze mij dan zo mist, waarom komt ze niet langs of belt ze ons op?

Ach weet je, ik ben moe.
Ik zou nu in mijn zachte coconnetje willen kruipen, eens goed huilen, luid brullen, rouwen om wat nooit meer komt. Ik mag dat van mezelf.
Morgen is een nieuwe dag en hopelijk haalt mijn lijf mijn geest dan niet weer onderuit en kan ik weer een positieve blik op de toekomst werpen.
Maar nu is het dus even anders.

164 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Ik deed zeer goed mijn best, jong als ik was, was ik toch een zeer goed huisvrouwtje. (Achteraf bekeken, want niemand zei me dat?)

Mijn studies werden onderbroken en ik ging werken, ik had immers vaste verkering, ook al was ik pas zeventien? Mijn vader regelde een job aan het Ministerie. Dat ik daar als POETSvrouw moest werken, durfde ik aan niemand te vertellen. Ik had immers het gevoel dat ik méér kon dan dàt, maar tegelijkertijd voelde ik me schuldig omwille van die “complexen”!

Ik was getrouwd, en het leven ging voort. Als er al eens ruzie was, ging mijn echtgenoot naar mijn moeder zijn beklag doen en kreeg daar zijn gelijk…

IK WERD GELEEFD.
Ook wanneer het volgens hén tijd werd om een kindje te krijgen.
Amper twintig werd ik zwanger en was heel blij met het kleine leventje dat in mij groeide. Ze was een wolk van een baby en ik kon mijn job aan het Ministerie combineren met het moederschap. Mijn moeder besliste dat de baby NIET naar de crèche mocht en dat zij er wel zou voor zorgen in de verloren uurtjes. Ook de was en de strijk nam ze over, zo had ze macht en controle over mij.
IK WERD GELEEFD…

Toen mijn meisje bijna twee was gingen we op sportvakantie naar Mallorca. Daar werd ik tot over mijn oren verliefd op mijn leraar skindiving.
Er gebeurde echter niks mee, want ik pakte mijn verliefdheid diep in mijn valies en zei tegen niemand iets, zéker niet tegen de persoon in kwestie! Mijn leraar skindiving wist dus van niks. Toen we terug in België waren heeft het zes weken geregend, the Universe cried with me… En ik, … ik maakte iedereen wijs dat het een jetlag (!) was!

200 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Als mijn dochter mij vraagt of ze mooi is, dan zal ik volmondig ja zeggen.
Want het is een mooie meid, zowel van binnen als van buiten. Als ze zich een dag minder voelt, dan zal ik haar oppeppen.
Nooit of te nimmer zal ik hetzelfde doen als mijn moeder met ons deed.
Ze wist heel goed dat we drie mooie meiden waren, alleen wij wisten het niet… Als we nu naar foto’s van vroeger kijken, zien we onszelf met andere ogen…
Wat waren we mooi!

Ik herinner me nog, ik moet een jaar of zeven geweest zijn, dat ik een jurkje had gekregen van mijn achternichtje. Een lichtgeel jurkje met vlindertjes en een uitwaaierend rokje. Daarin kon je blijven rond je as draaien en het rokje waaierde vrolijk uit. Ik voelde me zo goed in dat jurkje, dus hupste ik de trap af en draaide in het rond. “Mama ben ik mooi?” vroeg ik. “Goh” antwoordde mama “Je mag er zijn, de varkens zijn er ook.”

Ze wou zogenaamd niet dat we naast onze schoenen zouden gaan lopen… Welnee, we zijn er niet naast gaan lopen, hoe konden we ook? We hebben het alle drie meer dan eens, en meer dan ons lief was, te horen gekregen van die varkens…

135 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Mijn oudste zus en ik zijn altijd twee handen op één buik geweest. We hadden geen woorden nodig om elkaar te verstaan, vroeger niet en nu helemaal niet.
Zij scheelt zeven jaar met mij, maar dat leeftijdsverschil heeft ons nooit iets uitgemaakt. Dus toen zij trouwde moet ik twaalf geweest zijn, want van mijn kleed is toen een ingekorte versie gemaakt geweest voor mijn plechtige communie datzelfde jaar.
Ik was heel veel bij mijn zusje. Toen haar man de nacht had, bleef ik daar slapen en we lagen toen uren te kletsen en te lachen in bed. Wanneer ze vrienden vroegen om te eten, mocht ik er altijd bij zijn. Mijn moeder zei toen dat ik ‘gebruikt’ werd om nadien de afwas te doen, maar ik voelde me nooit gebruikt door mijn zus.

Bij de geboorte van haar dochtertje was ik veertien en zij eenentwintig.
Uiteraard bleven we close, zo’n levende pop erbij was voor mij het einde.
Helaas was de relatie tussen mijn zus en haar man niet wat het zou moeten zijn. Zoals ik al eerder uitlegde is ze met haar tweede lief getrouwd, een man die mijn moeder op handen droeg. Ik denk dat mijn ma er verliefder op was dan zus.

Toen haar dochtertje een jaar of twee was, is mijn zus verliefd geworden op een andere man. Het was coup de foudre met vonken en toeters en bellen, alles erop en eraan. Iets wat mijn zus nog nooit eerder had gevoeld.
Maar toen ze uiteindelijk wou kiezen voor die andere man is het volledig verkeerd gelopen. Mijn moeder koos voor de schoonzoon en gooide haar dochter op straat. Ik zie nog voor me hoe het weinige van bezittingen en haar kleren op de binnenkoer van het appartement werden gezet door mijn ouders, om later opgehaald te worden door zus. Het werd een vechtscheiding om het hoederecht van het kind en met wel dertig of meer verklaringen van Jan en alleman werd haar uiteindelijk het kind afgenomen. Mijn andere zus en ik werden gedwongen een valse verklaring af te leggen.
Ex-schoonzoon en kleindochter werden opgenomen in ons gezin. Mijn zus werd verguisd. Ik was zestien en mijn hele leven stond op z’n kop. Mijn zusje weg en onbereikbaar, want toen waren er nog geen laptops, gsm’s of smartphones, geen Facebook of wat dan ook. En ex-schoonbroer en een peutertje in huis…
Ik zonk in een depressie. Wat voor mij een zorgeloze tijd moest zijn, was ronduit een drama. Maar niet getreurd, een dokter werd bijgehaald, een spuit in mijn bil en dozen groene pilletjes en hop, vooruit met de geit!

Gelukkig hebben mijn zus en ik na verloop van tijd toch manieren gevonden om met elkaar te communiceren. Eerst was dat uiteraard met het nodige wantrouwen van haar kant. Terecht, na mijn gedwongen verklaring bij de vechtscheiding. Maar geleidelijk aan vonden we elkaar terug. Toen ik eenentwintig was, ben ook ik het huis uitgevlucht. En vanaf toen werd het alleen maar gemakkelijker om mijn zus terug te zien.

Pas veel later heb ik vernomen hoe mijn moeder die situatie heeft uitgelegd aan familie en vrienden…
Zus was er vanonder getrokken met een ander, had haar kind zomaar achtergelaten! En op een dag stond haar schoonzoon bij haar op de stoep met de kleine op zijn arm. Wat moest ze dan? Die arme stakker opvang geven natuurlijk! Zo zijn ze jaren bij ons blijven wonen. Tot hij eindelijk een huis gebouwd heeft voor zichzelf en er gaan wonen is… maar dat was pas jaren later, toen ik zelfs al het huis uit was. De man kon geen nieuwe toekomst beginnen zolang hij bij mijn moeder onder één dak woonde, want telkens hij een mogelijke date had, wist mijn moeder er wel iets op aan te merken of dreigde ze ermee niet meer voor de kleindochter te zullen zorgen.

Na het overlijden van mijn vader, zevenendertig jaar na datum, toen mijn moeder opnieuw probeerde om mijn oudste zus te verstoten en ik haar toebeet dat ze nu wel genoeg had gedaan, waagde ze het er nog op om papa de schuld te geven. Hij was er toendertijd ook bij geweest en hij had net zo goed meegedaan aan alles. De arme man is zijn hele leven een marionet geweest in haar handen, net zo goed als wij.

128 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Mijn nichtje is de dochter van mijn middenste zus die blijkbaar de genen van mijn moeder heeft overgeërfd… 
Hier is haar derde gastpostje op deze blog

Mijn moeder en vader zijn gescheiden toen ik een jaar of zeven was.
Mijn ma had al enige jaren een affaire met M., de man van een koppel met wie mijn ouders regelmatig samen zaten. De eerste keer dat we er iets van vernamen moet ik een jaar of vijf geweest zijn. Mijn pa was die avond alleen thuis met mij en mijn oudere zus, geen idee waar mijn ma die avond was.
Toen mijn zus en ik eigenlijk al lang hadden moeten slapen, zaten we nog samen in ons bed te spelen met onze Barbies tot we betrapt werden door onze pa…
Het volgende moment vlogen de Barbies letterlijk de hele kamer door toen onze pa een woedeaanval kreeg en even later huilend in elkaar zakte op de rand van mijn bed. Het is een beeld dat ik nooit meer vergeet. Onze pa zei toen tegen ons dat ma een affaire had met M. Mensen die ze kenden hadden hem verteld dat ze samen gezien waren in stad… Op dat moment kon ik de woorden van mijn pa totaal niet plaatsen en na die avond leek alles weer zijn normale gang te gaan alsof de woorden nooit uitgesproken waren.

Pas lange tijd erna, toen we op vakantie naar Denemarken gingen, is de nachtmerrie echt goed begonnen. De reis draaide uit op een fiasco, ma en pa maakten constant ruzie en wij waren te jong om te begrijpen wat er echt allemaal aan de hand was, behalve dan dat het goed fout zat. De eerste keer sloten ze ons op in onze kamer en toen ze ons even later uit onze kamer lieten, lagen er briefjes op tafel die M. aan mijn moeder had geschreven. Mijn pa stond hierover te schreeuwen tegen mijn ma, waarop ze wegliep naar hun kamer en op bed ging zitten. Mijn zus en ik zaten op onze knieen voor haar, smeekten haar te blijven, niet weg te gaan van papa en het enige die ze zei terwijl ze ons recht in de ogen keek was kortaf NEE. Haar ogen koel en afstandelijk als een echte ijskoningin. Uiteindelijk werd de reis vroegtijdig afgebroken en keerden we naar huis… Het jaar dat daarop volgde was er een van een pa en ma die constant ruzie maakten. En elke keer opnieuw zeiden ze tegen ons dat ze er spijt van hadden en elke keer opnieuw zeiden ze dat ze bij elkaar zouden blijven. In die periode liep pa ook regelmatig weg als het weer eens te hevig werd en ik herinner me dat ik altijd meeging met hem omdat ik bang was dat hij niet meer terug naar huis zou komen. 

Iets van een jaar erna kwam dan toch het onvermijdelijke, ze gingen scheiden. Ma bleef in het huis wonen en pa trok in bij zijn moeder, mijn meter.
Hoe de regeling ooit tot stand is gekomen voor ons weet ik niet meer en daar hebben we voor zover ik weet ook weinig van meegekregen maar het werd een soort co-ouderschap, maar niet met vaste dagen en weken. We gingen naar pa als ma moest werken in de nacht als verpleegster. Wat we wel meekregen van beide kanten waren de verwensingen die ze elkaar maakten. Telkens opnieuw uitten ze hun afkeer voor elkaar tegen ons. Zo had mijn moeder geen goed woord meer over voor onze pa en was hij een klootzak en nog meer van dat fraais…  Mijn pa noemde mijn moeder een hoer.

In die periode was de weg ook volledig vrij gemaakt voor M. om ongegeneerd vrij binnen en buiten te lopen wanneer hij daar zin in had. Aanvankelijk deden ze nog moeite om het ietwat te verbergen, maar met de tijd vonden ze het doodnormaal dat ze stonden te flirten waar we bij waren.
Toen we een paar jaar erna samen op vakantie gingen naar de Ardennen deden ze beiden helemaal geen moeite meer om ook maar iets te verbergen, ik denk dat ik toen een jaar of tien was. Zijn vrouw was ook mee op die vakantie en blijkbaar was dat ook geen probleem. Ik weet nog dat ik me toen dikwijls afgevraagd heb of zijn kinderen hier ook van op de hoogte waren, maar ik was te bang om het hen te vragen. Ook tegen mijn pa praatte ik er nooit over.
Al die tijd was het moeilijk om aan te zien maar erover praten durfde ik niet en met mijn moeder al helemaal niet. Ik was véél te bang voor de reactie die eruit voort zou komen! Tegen mijn pa praatte ik er ook niet over omdat ik wist dat het toch altijd uitdraaide op een hoop verwensingen en woorden van afkeer aan het adres van mijn ma.

Toen ik begon te puberen kreeg ik helemaal een afkeer van M., zijn manier van praten tegen mijn ma en soms ook tegen ons, zijn dubbelzinnige opmerkingen die hij maakte en de manier waarop hij naar ons keek. Ik walgde écht van die vent. Toen ik een jaar of dertien was begon de boel dan ook serieus te escaleren tussen mijn ma en mij. Ik wou geen gezag meer van haar aanvaarden met als gevolg dat er elke dag ruzie en discussie was tussen ons. Toen ik kort daarop ook nog drugs ging gebruiken, ging het helemaal om zeep. Kort voor ik bij mijn pa ging wonen kwam M. binnen op een moment dat mijn ma en ik weer eens een serieuze discussie hadden. M. dacht zich op dat moment eens te kunnen moeien en me de les te lezen over het gebrek aan respect dat ik had tegenover mijn ma en dat ik moest weten waar mijn plaats was,… Het gevolg was dat mijn woede zich ook tegen hem keerde omdat ik het totaal niet wou aanvaarden dat hij een beetje papa zou komen spelen, hij was mijn vader niet en moest zich niet moeien in ons gezin. Hij had een eigen gezin met een vrouw en kinderen! Zijn plaats was daar. Een tijdje daarna ben ik bij mijn pa gaan wonen. Toen ik later op bezoek ging bij mijn moeder, maakte ze wel altijd dat M. en ik elkaar niet zagen, waarschijnlijk omdat ze nog altijd schrik had voor een volgende aanvaring tussen ons. 

Toen ik een jaar of twintig was, woonde mijn zus nog thuis bij ma, we hadden een namiddag samen afgesproken in stad om iets te gaan drinken. Mijn zus vertelde me toen dat er regelmatig ruzies waren met ma, blijkbaar stelde M. alles in het werk om ook mijn zus zo snel mogelijk het huis uit te krijgen. Hij kwam bijvoorbeeld ’s avonds het huis binnen terwijl mijn moeder gaan werken was. Mijn zus voelde zich niet veilig meer thuis, hij liep binnen en buiten zoals het hem uitkwam… Een badje nemen terwijl ze alleen thuis was, zat er niet meer in. Mijn ma en M. gingen regelmatig samen weg en dan kwam zijn vrouw aan de deur vragen waar haar man was… telkens een heel vervelende situatie voor mijn zus. Niet zo heel lang na ons gesprek is ze dan ook op zichzelf gaan wonen, ik denk dat ze er schoon genoeg van had.
Daarna spraken mijn zus en ik niet veel meer over M. Het was een onderwerp dat sterk vermeden werd. De enige keer dat ik het er met mijn moeder nog eens over had was het jaar erna met kerstavond toen ze bij mij kwam eten. Vraag me niet hoe de conversatie tot stand gekomen is, maar toen heeft ze me wel bekend dat ze mijn pa bedrogen heeft en dat ze al een affaire had met M. toen ik pas anderhalf jaar oud was… 

De vunzigaard loopt er nog steeds rond. Zijn vrouw is ondertussen zo ziek in haar hoofd als maar kan. Maar het mens kan geen kant op, is volledig afhankelijk van hem op alle vlakken. Af en toe wordt ze voor een week of langer in de psychiatrie gestopt en dan maken mijn ma en M. een reisje of een citytrip… Het is om ziek van te worden als je er alleen maar aan denkt…

185 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Toen ik zwanger was van onze dochter waren mijn man en ik euforisch.
We konden ons geluk niet op toen we ons eerste kindje verwachtten.
We gingen het dan ook al snel vertellen aan onze ouders. Ik had een klein popje in het hart van een bloemkool verstopt en die bloemkool mooi verpakt als kado om het aan te kondigen.
Ook hadden we het idee een jonge peter en meter te kiezen voor onze spruit en we zouden dat bespreken met onze ouders. De ouders van mijn man hadden hier absoluut geen probleem mee, zij waren trouwens al oma en opa en waren daar heel tevreden mee. Mijn ouders echter… of liever mijn moeder, die had daar wel een probleem mee. Het kon niet zijn dat we de traditie zouden verbreken en dat zij geen meter zou zijn. We gaven niet direct toe en zeiden dat we hierover zouden nadenken.
Een paar dagen later kregen we een brief in de bus, een afscheidsbrief van mijn moeder. Ze nam afscheid van ons, vond het heel jammer dat ze ons kindje nooit zou zien, maar schikte dat het zo niet kon. Het was een lange brief zonder punten of comma’s met heel veel schuldinductie. Hoe konden wij haar dat aandoen? En daar sta je dan, zwanger van je eerste kindje, met een brief in je handen die je voor voldongen feiten stelt. Wat moet je daarmee? Dit gaat toch te ver? We konden toch de oorzaak niet zijn van een breuk in de familie? Op zo’n intens moment? Onze euforie was snel verdwenen.
Mijn man en ik hebben er toen heel lang over nagedacht en gepraat. We wilden haar geen gelijk geven, zeker niet als het op deze manier moest gebeuren.
Toen hebben we beslist om papa peter te maken van onze dochter. Hier kon ze niets tegenin brengen anders was het alsof ze het papa niet gunde. De traditie bleef min of meer gevolgd, alleen werd zij niet als eerste meter, maar mijn schoonmama.
We zijn gaan praten na de brief, hebben gezegd dat we de traditie zouden volgen, maar we hebben haar toen niet gezegd dat ze geen meter zou zijn…
Dat nieuws kon ze op het geboortekaartje lezen. Waarschijnlijk zal ze van binnen gekookt hebben, maar papa was dolgelukkig en wie was zij om hem dat geluk niet te gunnen?
De brief ben ik nooit vergeten, net zomin als de talrijke andere pijnlijke voorvallen in de loop van de jaren. Ze ligt trouwens nog altijd ergens op zolder in een doos, pijnlijke herinnering aan wat zo mooi kon geweest zijn.

465 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Wat doe je als je moeder binnenkort 85 wordt en je al vijf maanden geen contact meer met haar hebt. Laat ik wel even duidelijk stellen dat die vijf maanden een bevrijding zijn.

Wat doe je als zij jou, je zus en haar man, je gezin,… al die tijd heeft genegeerd?
Geen verjaardagskaartje voor mijn schoonbroer of voor mijn man?
Geen opgestoken duimpje op Facebook, geen commentaar, ook niet als het over mijn kinderen gaat? Het zou een uitgestoken hand zijn… maar niks.
Terwijl er verder lustig geslijmd wordt op Facebook overal en bij wie het maar hebben wil (of niet).
Geen gelukwensen op onze 22e trouwverjaardag, niks, nada, nougatballen…
Dus heb ik mijn moeder de dag na onze trouwverjaardag van mijn Facebook gewipt, evenals middenste zus. Laten we zeggen dat ik het hen gemakkelijk heb gemaakt om ons te negeren. Nog een zorg minder. Alleen zou ik ze eigenlijk volledig moeten blokkeren zodat ik ook het geslijm niet meer kan zien.
Dat zal volgens mij gebeuren bij de volgende spreekwoordelijke druppel…
In reactie hierop hebben ze prompt oudste zus van hun Facebook gewipt… ???

Maar wat doe je nu dus als ze binnenkort 85 wordt?
En wat met moedertjesdag?

Verlagen we ons tot hetzelfde niveau?
Kopen we bloemen en laten we die afgeven?
Waarna ze vervolgens in de vuilnisbak zullen vliegen?
Sturen we een kaart?
Of doen we niks?
Ik denk hierbij ook aan mijn kinderen…
Moeilijk!

230 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Na de begrafenis van mijn schoonvader had ik schoon genoeg van de fratsen van mijn moeder en middenste zus. Ik besloot dat het welletjes geweest was en dat ik te oud geworden was om dit allemaal zomaar te pikken. Dus schreef ik een brief waarin ik het één en ander aan de kaak stelde en duidelijk maakte wat me ergerde.
Nu hoor ik jullie al denken “Waarom gaat ze niet gewoon praten met haar moeder?” Wel, dat lukt nooit. Mijn moeder heeft er de finesse van om alles uiteindelijk naar haar hand te zetten en het verhaal zo om te draaien, dat ik me uiteindelijk schuldig zou gaan voelen voor zaken die ik niet deed. Ze blaast me de mond vol, luistert niet, laat me niet uitpraten, begint te roepen en te razen. Ze kruipt ook meteen in haar slachtofferrol en roept direct “Ik ben het weer! Ik heb het altijd gedaan! Hoe kan je zo hard zijn tegen mij, ik ben pas mijn lieve man kwijt, heb kanker, etc.”
En dan denk ik natuurlijk bij mezelf dat ik een onmens ben… ze is oud, alleen, ziek… En dan bind ik weer in… Maar deze keer dus niet.

Op Messenger hadden we een groepschat aangemaakt voor het aankomend Kerstfeest. Enkel dames: moeder, zussen, dochters van de zussen. Enkel dames omdat de heren zich toch meestal niks aantrekken van de organisatie. Ik heb de brief, na overleg met mijn man en kinderen en mijn oudste zus en schoonbroer, in die Messenger groepschat geplaatst in een PDF-file zodat er niet kon aan geprutst worden. En ik heb het Kerstfeest afgeblazen.

Hier enkele stukjes uit de brief:
– Momenteel ben ik nog papa’s overlijden en bovendien nog eens het overlijden van mijn schoonpapa aan het verwerken, samen met mijn gezin die elk ook hun verdriet hebben. Maar dit lijkt al gauw te zijn vergeten. Het is toch geen wedstrijd om wie het meeste verdriet heeft? Het is duidelijk dat ik niet kan geven wat mama verlangt en omgekeerd dat zij mij niet kan geven wat ik nodig heb in ons rouwproces. Het zij zo, dat zullen we dan moeten aanvaarden.
– Sedert het overlijden van papa merk ik dat mijn oudste zus ineens weer volop het zwarte schaap van de familie is. Is het de bedoeling haar weer te verstoten of wat? Zus en haar man zijn ondertussen 35 jaar samen en hebben een gelukkige en goede relatie met zoals iedereen zijn ups en downs. Maar ze houden van elkaar, zoveel is wel duidelijk! En dat is toch wat telt? Wanneer gaat mama dit eens leren aanvaarden? Gaan we telkens blijven (stok)oude koeien uit de gracht halen en ze de boel laten herkauwen? We komen al van héél ver… bij vele gezinnen zou hetgeen in het verleden is gebeurd nooit meer goedkomen. Bij ons is dat wel goedgekomen omdat we niet rancuneus zijn misschien? Maar nu opnieuw een zwart schaap maken? Ik dacht het niet!
– Wat communiceren betreft. Wij zussen wonen allemaal op 2 minuten van elkaar. Middenste zus passeert dagelijks voorbij onze deur en die van oudste zus. Wanneer is de laatste keer geweest dat middenste zus nog eens bij ons is binnengesprongen? Vorige week! Toen heeft ze de dozen van de broodjes netjes teruggebracht en in de garage gedeponeerd. Was dat om niemand van ons onder ogen te willen komen? Ze weet nochtans goed dat zij bij ons en bij oudste zus altijd welkom is en toch maakt zij hier zo goed als nooit gebruik van. Ze moet daarom onze drempel niet platlopen, maar blijkbaar maakt zij de keuze om het contact tot een absoluut minimum te beperken.
– Gisteren was het mijn verjaardag en ik heb wel van iedereen een kaartje ontvangen en een Facebook melding. Maar ben ik opgebeld geweest? Nee, alleen door oudste zus. Is oudste zus op haar verjaardag opgebeld geweest? Nee, ze heeft zelf naar mama gebeld nota bene!
Mama heeft drie dochters elk met hun eigen karakter en eigenheid en ook de kleinkinderen hebben hun eigenheid en hun eigen drukke leven. Waarom is het nodig om ons tegen elkaar op te zetten en de kleinkinderen ook hierin te betrekken? Waarom moet er verdeeldheid gezaaid worden en kan niet iedereen aanvaard worden zoals hij of zij is? Dat zou zoveel eenvoudiger zijn! En iedereen zou gelukkig zijn!

Ik had ook nog een stukje geschreven over de notaris in die brief en dat is uiteindelijk het enige dat ze hiervan onthouden hebben. Al de rest van de brief is niet overgekomen… Enkel dat is uitgelicht geweest en mijn moeder noemde ons geldwolven.
Die mij kent, weet dat geld mij niet interesseert, het is gemakkelijk als je er wat hebt, maar het maakt niet gelukkig. Het zijn de kleine dingen in het leven die gelukkig maken. ’s Morgens je kopje koffie buiten drinken met de zon op je gezicht en het gefluit van de vogeltjes bijvoorbeeld.
Daar kan ik intens gelukkig van worden.

64 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Mijn meter is dit jaar 95 geworden. Ze is de nicht van mijn moeder.
Ik zie ze niet zoveel, twee keer per jaar misschien, één keer als het haar verjaardag is en één keer op de mijne.

Hoewel… op de mijne is alweer een drietal jaar geleden… Ik kreeg tot drie jaar terug altijd een leuk sommetje geld van haar voor mijn verjaardag.
Daar kocht ik dan een mooie winterjas van voor mezelf of een paar laarzen die ik me anders niet kon of wilde veroorloven wegens toch wel boven budget.
Drie jaar terug kreeg ik ineens niets meer, geen telefoontje, geen kaartje, niks… Ik vond dat raar en toen dat ter sprake kwam op een van de vele woensdagmiddagen bij mijn ouders, zei mijn moeder “Ja, ik heb ze gebeld deze week. Dat kan toch niet zijn dat ze nog een kado geeft aan jou, je bent 50 geworden. Ik heb haar gezegd dat ze dat maar moest stilleggen, onnodig!
En trouwens, je gaat er toch niet veel langs, het is niet alsof je het echt verdient hé?”
Ik wist niet wat ik hoorde… Was met verstomming geslagen.
Mijn eigen moeder boort me mijn verjaardagskado van mijn meter door mijn neus?! Is dat nu domheid? Kwaadwilligheid? Ik had er geen idee van, maar het leek me alleszins geen normale reactie van een moeder.
Het was me simpelweg niet gegund!

Ik ga nog steeds langs bij mijn meter. Ik koop ze een mooi boeket bloemen of een sneukelmand en ga langs rond haar verjaardag, ook al geeft ze mij dus al die jaren al niks meer.
Ik ga me simpelweg nooit verlagen tot het niveau van mijn moeder…

235 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag

Mijn nichtje is de dochter van mijn middenste zus die blijkbaar de genen van mijn moeder heeft overgeërfd… 
Hier is haar tweede gastpostje op deze blog – de verjaardag situeert zich nà de eerste zelfmoordpoging.

Als puber was ik zeker niet makkelijk, dat ga je me ook nooit horen zeggen.
Ik was er vroeg bij om te roken, dronk in de weekends graag een biertje en was op dertienjarige leeftijd al verslaafd aan drugs.
Op die leeftijd had ik mijn moeder er al van kunnen overtuigen om elke vrijdagavond te mogen gaan schaatsen samen met enkele leeftijdsgenoten van mijn klas. Van dat schaatsen kwam niet veel in huis want hoewel ik mijn eigen schaatsen had, hebben die nooit ook maar een centimeter ijs gezien, ik kon het zelfs totaal niet! Liever dan schaatsen zaten we in de kantine zoveel mogelijk te drinken en te roken alvorens het weer tijd was om naar huis te gaan.
Het viel niemand op thuis of het kon ze niet schelen?

Voor mijn 14de verjaardag kreeg ik een nieuwe trui, een broek en schoenen van mijn moeder en grootouders. Die wou ik voor de eerste keer dragen op de dag voor mijn verjaardag om naar de schaatspiste te gaan. Weken op voorhand keek ik er al naar uit want mijn toenmalige vriendje zou er ook zijn en al mijn vrienden van school.
Het was dan ook een grote ontgoocheling toen het vriendje een paar uur ervoor liet afbellen. Die avond had ik vrij veel bier gedronken om alles te vergeten.
Toen ik daardoor onwel werd en naar buiten ging, kwam mijn dealer mij achterna, zogenaamd om me in de gaten te houden en te zien of alles wel ok was met me. Wat al begon als een rottige avond is dan ook geeindigd in een dramatische avond. Eenmaal buiten en op een afgelegen plaats trok hij me de struiken in en verkrachtte me. Toen de nachtmerrie eindelijk voorbij was ben ik terug naar binnen gegaan zonder verder ook maar ergens naar om te kijken. Het enige wat ik wou was zo snel mogelijk weggaan van die plek en er nooit meer terug keren!
Toen mijn grootouders me die avond kwamen ophalen (ik sliep die nacht bij hen) deden ze er niet zo vreemd over dat ik niet veel zei, ik was immers een nogal nukkige puber die vond dat niemand zaken had met hoe mijn avond was geweest. Toen ik de dag erna wakker werd, drong de realiteit pas goed tot me door. Zeker toen ik even later beneden kwam en mijn grootmoeder zei dat de naad van mijn nieuwe broek gescheurd was en ze vroeg waar mijn trui was. Veel meer vragen kwamen er gelukkig niet over want ik wist op dat moment niet direct wat ik moest antwoorden en mompelde alleen maar dat ik mijn trui moest vergeten zijn op de schaatspiste. Omdat ik niet wou dat ze mee zouden gaan om te kijken of die er nog lag, begon ik uit te vliegen om daarna kwaad de deur uit te stormen en rechtstreeks naar de ijspiste te gaan om mijn trui te zoeken. Ik wist heel zeker dat die daar in de struiken was achter gebleven. Toen ik de trui terug had, heb ik vanuit een telefooncel naar mijn beste vriendin gebeld. Zij was de enige aan wie ik toen verteld heb wat er gebeurd was de avond ervoor.
Opnieuw viel het blijkbaar niemand op dat er iets ernstig mis was of wilden ze de confrontatie niet aangaan.

Meer dan een jaar later, toen ik al in behandeling was voor mijn drugsprobleem en ik vanuit de instelling een paar uur naar mijn moeder op bezoek mocht, heb ik het aangedurfd het haar te vertellen wat er die avond was gebeurd.
Uren had ik nodig gehad om al mijn moed bij elkaar te rapen en haar dat te vertellen, zelfs na al die tijd was de schaamte nog steeds groot, maar ik wou het kwijt, wou dat mijn moeder me zou begrijpen en steunen.

Een reactie kwam er niet op, ze begon over iets anders te praten alsof mijn woorden nooit uitgesproken waren… Eerst dacht ik dat ze niet wist hoe ze erop moest reageren maar de woorden herhalen kon ik niet meer, alles blokkeerde bij mij vanbinnen.
Er is ook nooit meer over gepraat geweest en een reactie van mijn moeder is er nooit meer gekomen. Alsof er totaal niets gebeurd was…
Kort daarna ben ik bij mijn moeder vertrokken en ben ik bij mijn vader gaan wonen.

92 totaal aantal vertoningen, geen vertoningen vandaag